dus...

Gisteren stond ik op de boeken- en kunstmarkt in Zuidwolde. Er was niet veel publiek, dus  ruimte voor gesprekken met geïnteresseerden.
Een opmerking tijdens één van de gesprekken blijft door mijn hoofd gaan. De opmerking kwam van Elisa van den Berg. Zij heeft mij aan het denken gezet. 'Ik ben beeldend kunstenaar dus moet ik mij beperken', was wat zei. In eerste instantie klonk de opmerking akelig in mijn oren vooral het 'dus'. Maar later dacht ik 'ze heeft gelijk'. Wij zijn mensen die voor alles enthousiast kunnen worden en ook ik loop graag achter alle textiele technieken aan. De laatste tijd merk ik dat dat niet kan, je moet je beperken, dingen niet doen hoe mooi en interessant ze ook lijken. Te veel zaken leiden je af van je doel waar je op gericht bent. Als amateur mag je alles achterna lopen en projecten proeven en weer laten liggen. Als beeldend kunstenaar ben je het experiment nodig, maar je kracht ligt uiteindelijk in de beperking, het specialiseren.
De laatste tijd zeg ik altijd al 'ik ben van de draadjes' en daar richt ik mij specifiek op. De stapels lappen die er liggen, die kan ik altijd nog versnijden tot draden, ha, ha.
Het probleem is wel de dubbele funktie die ik in textiel heb. Ik ben beeldend kunstenaar dus moet ik mij beperken, maar wat doet de docent textiel? Gaat zij zich ook beperken en specialiseren of blijft zij zich breed oriënteren?