See me Feel me avontuur

De ondertitel van mijn blog is: 'de textielavonturen van Mathilde Jongbloed'. Nou dat was mij wel een avontuur met mijn werkstuk 'See me Feel me'. Het weven op zich is een leuke ontdekkingsreis, maar nu moest dit werkstuk vervoerd worden naar Kalenberg (Met Noordnet doen we mee aan het Textielfestival de Weerribben en dit werkstuk maak ik speciaal voor dit festival.) In een eerder blog heb ik mijn testrit naar museum de Wemme al gemeld, maar nu ga ik op een langere reis met dit weefwerk. Het op de auto bevestigen is geen probleem, hoe dat het best gaat, dat had ik al ontdekt . Dus stevig op het dak kwam het wel. Cor adviseerde mij om niet over de snelweg te gaan, maar ik vond dat dat wel kon, het geheel zat goed vastgesjord op het dak van de Seat.
Maar ... Al bij de eerste kilometer op de snelweg voelde ik een hele harde wind, die de hele auto (iets) deed schudden. Nu ben ik geen held in autorijden, op  een fiets voel ik mij veel prettiger, mijn hart klopte dan ook  hard in mijn keel. Toen er ook nog een van de spinnen langs het raam begon te zwaaien was mijn bloeddruk wel tot topniveau gestegen. Wat doe je dan? In dit geval de snelheid niet hoger dan 80 km/uur en zo snel mogelijk de eerste afrit nemen. Dat werd De Wijk, ongeveer 6 kilometer verder. Daar op een parkeerplaats de schade bekijken. Ik kon wel janken: het weefraam was zo ongeveer dubbelgeklapt en als klap op de vuurpijl begon het ook nog te regenen.
'Rustig blijven' spreek ik mij zelf toe. Zet het geheel weer zo goed mogelijk vast en bekijk in Kalenberg wat de daadwerkelijke schade is. Zo gedacht, zo gedaan; nu toch over binnenweggetjes de tocht naar Kalenberg vervolgt.
Daar aangekomen zie ik dat het werk weer dubbelgeklapt is. Wat is het positieve wat ik hier uit kan halen? Een verhaal op mijn blog en een artikel voor Vezel, is het enige wat ik kan bedenken. Welke acties moet ik daarvoor ondernemen? Er moeten foto's komen van het geknakte werk. hierbij dus:















'Rustig blijven' spreek ik mij nog maar weer eens toe. Pak alles uit en zie dan wat er moet gebeuren.  Het werk blijkt op een van de laspunten het begeven te hebben. Omdat ik er al weer zo lang aan gewerkt heb, ben ik die vergeten, anders had ik er voor het vervoer wel extra versteviging op aan kunnen brengen.

Samen met Jozet en Jitske probeer ik de boel weer recht te buigen. Dat gaat wel, maar het geheel springt ook steeds weer in een bijzonder scheve stand terug.
Eerst de rest van de expositie maar inrichten voor dat er ondoordachte handelingen worden verricht.
Na 'rustig' kijken denk ik dat het met een paar spalken wel werkbaar wordt. De gedachte om het werkstuk voor altijd op het frame te laten zitten is hierbij vervallen.
Ingrid van het Gemeenschapshuis van Kalenberg is van grote waarde; Ze heeft hele sterke ducktape en komt van huis met twee plankjes die als spalk op het frame komen. Er kan nu in ieder geval aan gewerkt worden. De rechterkant ziet er nog wel rampzalig uit, maar dat zien we thuis dan wel weer.
De dagen daarna zijn erg leuk. Het is een goede keuze geweest om het werkstuk niet af te hebben en er ter plekke aan te werken. Dit geeft een goede ingang voor een gesprek en mijn vervoeravontuur past ook mooi in het verhaal.

Zondag wordt de expositie weer afgebroken en 'See me Feel me' gaat, nu met spalken weer op het dak van de auto. Nu komt het onbeschadigd thuis aan.
op maandag helpt Cor mij om het raamwerk weer zo te maken dat ik het weven af kan maken.

Dat was me even een stress.
Voor een volgende keer, want die komt er vast wel, moet ik de contructie van het weefraam beter (laten) overdenken, ha, ha.

Reacties

  1. Wat een avontuur Mathilde, zoals jij het beschrijft zie en voel ik de paniek en eind goed al goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig verhaal Mathilde, zoiets relativeert alles en maakt dat je weer weet dat je niet overal de hand in kunt hebben. Een paar extra handjes met Duck tape is dan wel handig, niet waar? See you
    Saturday.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts